An geldi, en başarılı öğrencisiydi sınıfının, fark yarattı Mustafa’yken “Kemal” oldu.

An geldi, topuyla tüfeğiyle, gemisiyle, süngüsüyle gelen yedi düvele “DUR” dedi, “Anafartalar Kahramanı” oldu.

An geldi yüreği paramparça yurdunun kalbine bir bıçak gibi saplanmış gemilere “Geldikleri gibi giderler.” dedi, Bir millete umut oldu.

An geldi, bir gemiye bindi, sonunu sadece kendisinin bildiği zorlu bir yolculuğa çıktı, Anadolu’ya güneş gibi doğdu, “ışık” oldu.

An geldi, attı bütün unvanlarını, çıkardı üniformasını çok sevdiği halkının arasına katıldı, Mustafa Kemal oldu.

An geldi, Sakarya’da, Afyonda, Kocatepe’de, savaş meydanlarında düşmanı yurdundan kovalayan “Mavi gözlü bir kartal oldu.”

An geldi, yeter geri kaldığımız, yeter Anadolu halkının kötü talihi dedi, Bir milletin kaderi oldu.

An geldi, kul değil birey olun, kadın erkek eşittir dedi. Dünyaya örnek bir “Devrimci” oldu.

An geldi, her fani gibi toprak oldu, milleti onu çok sevdi, Türk’ün atası dedi, “ATATÜRK” oldu.

An geldi, yıllar sonra bile unutulmadı, sevgisi katlanarak arttı, yurdun dört bucağını sardı, Türk’ün kalbinde yeniden doğdu, “Sonsuzluk” oldu.

İşte o an geldi; onun mavi gözlerinden, yıllar öncesinden bugüne ve yarına yayılacak olan cevher, şu an 80 milyon bakışla dünyaya haykırmakta: Emanetine sahibiz Atam.

Ercan BİL